Herkese Merhaba;
Bir Türkiye tatili yine geride kaldı. Cezayir'de, sanki hiç gitmemişçesine devam ediyoruz. Ne olursa olsun özleniyor buradaki hayat. Türkiye'deki yeni hayatımızın ilk adımlarını atmışken dahi olsa yine de buraya gelince anladım ki özlemişim.
Tatil yine adına yaraşır biçimde geçmedi. Bu sefer hele hiç tatil gibi olmadı. Ne yazmaya zaman bulabildim ne de okumaya. Aslında niyetimiz de kafamızdakileri gerçekleştirmek ve evimizi oturulabilecek hale getirmekti giderken, biliyorduk biraz da olsa bu denli yoğun olacağını. Fakat yine de çok uğraş verdik, yorulduk. Genelde tatillerde kilo alan ben bu sefer hem koşturmacadan hem stresten hem de evin merdivenlerini inip çıkmaktan 3 kilo verdim. Pek de iyi oldu elbette.
Artık hep yeni koyulan uçak ile seyahat ediyoruz, geceleyin. Böylesi daha iyi oluyor, hem havaalanı tenha oluyor hem de yollar boş oluyor. Bir de işten çıkıp yetişmek gibi bir strese girmiyoruz. Bu sefer normalden biraz daha kalabalıktı alan. Böyle yerlerde yatan, bağıran çağıran, şarkı söyleyen, ağlayan bir sürü insan vardı. Hac kafilesi de vardı.
İzmir uçağına binmeden önce bekleme zamanımızda hemen bir türk kahvesi yudumladık. Suyumun içine attıkları damla sakızının verdiği aromayla da ruhum dinlendi bir nebze. Memlekete ayak basmış olmanın sevincini yaşadık. Sonrası da malum zaten ağzımız kulaklarımızda dolaştık durduk.
Özlenen ne çok şey oluyor vatan toprağında. Hoş yakında o da kalmayacak gibi ama neyse hayırlısı. Çiçeğinden böceğine, taşından sokaklarına, insanların seslerinden kuşların seslerine kadar her şey özleniyor. Özlem ne kadar çok şeyi içinde barındırabiliyormuş meğerse!
Biraz hasret giderdikten hemen sonra evimizle ilgili işleri halletmeye koyulduk. Amaç oturulabilir hale sokmaktı evet. Neyseki başardık! Badana kalmıştı bir tek yapılmayan, biz oradayken o iş halloldu; eşim de süper bir usta olarak milimi milimine hesaplar ederek, olağanca titizliğiyle mutfak tezgah arası seramiklerimizi döşedi. Şimdi her gelen; usta çok iyi çalışmış diyor:)
Yakışıklı pofidik usta çok iyi çalıştı ama çok da yoruldu. Yine de insanın evine emek vermesi gibi güzel bir duygu elbette ki yok.
Desenli seramiklerimle de bol bol hasret giderdim. Daha alt kat için pek bir şey yapmadığımızdan seramiklerin bulunduğu odamız boş duruyor. Öncelikle giriş katını yani salon mutfak kısmını ve üst kattaki misafir odaları ile kendi odamızı hazır hale getirdik. Alt kat yazlık olacağından, artık döndüğümüz zamana bırakıyoruz eşyasını alma işini.
![]()
Büyük bir merakla bekledim durdum aynı bu meraklı momiji gibi, ortaya nasıl bir ev çıkacak diye. İnsan beğeniyor elbette pek çok şeyi ama onların evde aldıkları yerdeki duruşları bambaşka oluyor. Neyseki her şey içimize sindi ve beklediğimizden çok daha güzel oldu. İlk evimiz olduğu için de orayı oturulabilir hale getirmek, zevkle döşemek ve sonra uzaktan sessizce seyretmek büyük bir mutluluktu. Ailelerimiz de çok mutlu oldular bizim adımıza. Nihayet dilimizden düşürmediğimiz tadilat durumundan kurtulup, evimizi gerçekten ev gibi görünebildiği bir hale sokmayı başardık. Bu serüvende tabi henüz eksikler var ama herşey yavaş yavaş. Bu alınan yol bile öyle büyük ki aslında. Bazen fotoğraflara bakınca şaşıyorum!
![]()
Bu seramikleri de instagram'da görmüştüm ilk kez ve bodrum temalı cici bir yer haline getirmeyi amaçladığımız alt katımız için ideal olduğunu düşündüm. Daha gittiğimizin ikinci günü koçtaş'tan aldık eşimin döşediği diğer beyaz metro taşı görünümlü seramiklerle. Sonuç ikisinde de çok güzel oldu, iyi ki bunları tercih etmişim diyorum.
Bu madalyonu da eşimle birlikte tasarladık. O bilgisayarda çizdi sonra renklendirdik. Her biri, sonrasında renkli mermerlerin su jeti ile kesilmesiyle oluşturuldu. 8 adet motif mevcut ve laleler ailemizin kadınlarını, fleur de lis motifi de erkekleri temsil ediyor. Ana hatlarıyla bu şekilde. Evin ana girişinde yerde mermere gömülü biçimde duruyor. Mobilyalarla da bu denli uyumlu olacağını hiç düşünmemiştik. Daha sonra uzaktan bir fotoğrafını da paylaşmak istiyorum, merak edenler oluyor.
![]()
Ahh nihayet mutfağımda ufak çaplı da olsa yemek yapabildim. Önce fotoğrafta görüldüğü üzere semizotu salatası yaptım. Ailemizle ilk kahvaltımızı ve ilk yemeğimizi yemenin mutluluğunu yaşadık. Eksikler çıktı güldük, kimini tamamladık, kimi için yaratıcı çözümler ürettik. Yani tüm yorgunluğa değdi. Artık bizim de bir evimiz var. Artık göçebelik bitiyor ne mutlu bize. Ailelerimiz de bu süreçte bizim hep yanımızda oldular, motive ettiler destek verdiler, onlar iyi ki varlar. Zaten onlar olduğu için de her şey bir bu kadar anlamlı ve güzel.
![]()
Henüz bahçe keyfi yapamadık fırsat olmadı ama balkon sefası yaptık karı koca. Evimizin bulunduğu yer pek sessiz ve sakin. Geceleri jurassic park tadında oluyor biraz, korkunç sesli kuşlar var ama gökyüzündeki yıldızlar muhteşem. Sanırım dönünce ilk işimiz bir teleskop almak olacak. Şu anda bahçemde sadece her yere uzanmaya çalışan kocaman bir pembe zakkumum ve şu fotoğrafta karşıda görünen iki minik çam ağacım var. Bakalım mevsiminde birkaç meyve ağacı, zeytin ağacı falan ekmeyi planlıyoruz. Bahçenin düzenlenmesi de artık gelip oturmaya başladığımızda olacak inşallah.
EV GİBİSİ YOKMUŞ GERÇEKTEN!
Darısı olmayanların başına diyorum. Daha yazacak pek çok şey var. Bu başlangıç olsun. Bu denli uzun ara verdiğim için siz okuyucularımdan da özür diliyorum. Böyle ayrı kalmak beni de üzüyor ama evde internet de olmayınca bir de tabi hep telaş halinde olunca ihmal ediliyor.
Cezayir'de hava harika. Türkiye gibi nem olmadığından rahatız. Orada inanılmaz terliyorduk. Buradaki rutin günler başladı ama olsun, o da güzel, sağlık olsun da gerisi hep teferruat. Su akıp bir şekilde yatağını buluyor!
Mutlu kalın.
Kocaman sevgiler Cezayir'den...
